Filmslangen hoeven niet eens giftig te zijn om hun slachtoffers op het witte doek te terroriseren. Anaconda, misschien beter bekend vanwege de verschijning van Jennifer Lopez, gaat over een gigantische en kwaadaardige Zuid-Amerikaanse anaconda. Geleidelijk en op gruwelijke wijze zorgt de anaconda ervoor dat het aantal actrices en acteurs wordt vermindert.
Dat filmmakers de slangen niet echt bestuderen bewijst het vervolg, Anacondas: The Search for the Blood Orchid.
Het speelt zich af op Borneo, waar nog nooit één anaconda heeft geleefd.
Filmmakers laten zich kennelijk niet afleiden door feitenkennis als het gaat om het neerzetten van een goede (of zelfs een slechte) film.

Maar niet alle reptielensterren zijn slangen. In 2004 kwamen zeeschildpadden nog goed voor de dag in Finding Nemo, waar Crush — "Pak m'n schild maat!" — als relaxte surfschildpad Nemo's vader helpt, zijn zoontje terug te vinden in Australië.

Krokodillen kregen hun kans op een Oscar in Lake Placid uit 1999, waarin ze zich zonder omhaal een weg door de cast hapten.

Maar waarschijnlijk is het toch wijlen krokodillenkenner en tv-ster Steve Irwin die met ‘ The Crocodile Hunter: Collision Course’ de krokodillen en hun gewoonten op de meest indringende manier weergaf.
Misschien niet een kwalitatief hoogtepunt in de filmgeschiedenis, maar hier worden reptielen tenminste neergezet als dieren die je beter kunt beschermen in plaats van er bang voor te zijn.
In dat opzicht is het een unieke film.